Migotanie przedsionków jest najczęstszym rodzajem zaburzeń rytmu serca. Istotą choroby jest asynchroniczna praca przedsionków serca – znacząco upośledzająca ich właściwe funkcjonowanie.

Migotanie przedsionków to choroba, która często przebiega bezobjawowo. U wielu pacjentów jest diagnozowana przypadkiem podczas okresowych badań czy z powodu pojawiającego się na domowym ciśnieniomierzu podczas pomiaru ciśnienia tętniczego krwi znaku „arytmii”. Część pacjentów odczuwa niecharakterystyczne objawy jak osłabienie, zawroty głowy, duszności, spadek tolerancji wysiłku czy dzwonienie w uszach. Zdecydowanie najczęstszym objawem jest odczucie niemiarowej pracy serca – „kołatania”. Jednak istnieje również grupa chorych, u których objawy są tak uporczywe, że niemal uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.

Podstawowym badaniem, umożliwiającym rozpoznanie choroby, jest EKG, które może być wykonane u każdego lekarza rodzinnego.

Migotanie przedsionków może występować przez cały czas, wówczas nazywane jest „utrwalonym” lub „przetrwałym”, lub okresowo – wówczas określane jest jako „napadowe”. Różnica pomiędzy „utrwalonym” a „przetrwałym” polega na nie podejmowaniu próby przywrócenia właściwego rytmu w przypadku tego pierwszego – celem terapeutycznym staje się wówczas ograniczenie objawów pacjenta oraz uzyskanie właściwej częstości pracy serca za pomocą farmakoterapii.

W sytuacji, kiedy arytmia ma charakter napadowy, rutynowe EKG może jej nie zarejestrować. Wówczas konieczne jest wykonanie przedłużonej rejestracji EKG, w pierwszej kolejności 24-godzinnego Holtera.

Migotanie przedsionków sprzyja powstawaniu zakrzepów w obrębie przedsionków, co potencjalnie prowadzić może do bardzo groźnych powikłań, z których najpoważniejszym jest udar mózgu. Z tego powodu większość pacjentów z rozpoznanym migotaniem przedsionków, bez względu na częstość napadów, przewlekle zażywać musi leki „rozrzedzające krew” (przeciwkrzepliwe).

Odpowiednia terapia obejmuje ograniczenie częstości epizodów w przypadku napadowego migotania przedsionków, próbę przywrócenia właściwego rytmu w przypadku przetrwałego migotania przedsionków, oraz kontrolę objawów poprzez uzyskanie właściwej częstości pracy serca za pomocą farmakoterapii w przypadku utrwalonego migotania przedsionków.

Właściwe postępowanie ustalone zostać powinno przez prowadzącego kardiologa.